Χθες είχαμε το ντιμπέιτ μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, αλλά εγώ, έχω μείνει με μία απορία:
Πώς είναι δυνατόν η διακομματική επιτροπή να αποφασίσει για τους όρους της τηλεμαχίας να μην έχουν λόγο οι δημοσιογράφοι στην διαμόρφωσή της, για μια πιο ελεύθερη συζήτηση και οι πολιτικοί αρχηγοί να βγαίνουν από το ντιμπέιτ και να λένε ότι θα έπρεπε να ήταν πιο χαλαρές οι διαδικασίες, δηλαδή με άλλους όρους!!
Τι είναι αυτό δηλαδή; Αυτοί δεν αποφάσισαν στην διακομματική να είναι έτσι;
Επίσης, εγώ είδα από το γενικότερο κλίμα στις τοποθετήσεις, ότι περιθώρια συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων δεν υπάρχουν, ή είναι πολύ λίγα, για να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, θα πρέπει να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους.
Να πούμε δύο βασικά πράγματα για το πώς είδαμε τους πολιτικούς αρχηγούς στο χθεσινό ντιμπέιτ, γιατί πολύ μπλα-μπλα και από τηγανίτα τίποτα, θα τα διαβάσετε αλλού.
-Ο Μητσοτάκης σφιγμένος, λίγο κουρασμένος, είχε άγχος για να μην κάνει το λάθος. Είχε στρατηγική να μην επιτεθεί στους άλλους αρχηγούς, και δυσκολεύτηκε σε υποκλοπές και Τέμπη.
-Ο Τσίπρας είναι σαφές ότι είναι ο πιο επικοινωνιακός και μαθημένος σε αυτά, του ταιριάζουν, προσπάθησε να δείξει ότι έχει αλλάξει και θέλησε να αφήσει ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με ΠΑΣΟΚ ακόμα και με το ΚΚΕ παρά τις αρνήσεις που εισέπραττε.
-Ο Ανδρουλάκης ήταν απλώς αυτό που φαίνεται πάντα. Έδειχνε θυμωμένος και για ακόμα μια φορά έκανε διμέτωπο. Και εναντίον του Μητσοτάκη αλλά και εναντίον του Τσίπρα.
-Τον Βελόπουλο ένα πράγμα τον ένοιαζε, να απευθυνθεί στο κοινό του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», έχοντας βλέψεις να εισπράξει ακόμα και από ακροδεξιά ακροατήρια.
-Ο Δημήτρης Κουτσούμπας τα κλασικά, συν τοις άλλοις δεν άφησε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε συνεργασία για μια προοδευτική κυβέρνηση, όπως την έχει ονομάσει ο Τσίπρας.
– Ο Βαρουφάκης έμεινε πιστός στην προσπάθειά του ότι είναι ο πιο αντισυστημικός του… συστήματος. Παράλληλα όμως εξέπεμπε το, «αν με θέλετε για συνεργασία, εδώ είμαι»…
Αυτά τα ολίγα – γραμμένα μεταμεσονύχτια – και τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας.
